Uhip zal deze zomer gastheer zijn wanneer de Falsterbo Horse Show voor het eerst wedstrijden in paradressuur organiseert. Iets waar de Zweedse ruiter Christina Berg-Overgaard blij van wordt.

"Uhip's paradressuur is een van de beste dingen die para-Zweden is overkomen. Het is een droom voor ons om in Falsterbo te strijden. Ik denk niet dat we begrijpen welke boost dit zal zijn voor de hele parasport", zegt ze.

Gedurende twee intense dagen tijdens de Falsterbo Week zullen twaalf teams - zes Zweedse en twee elk uit Noorwegen, Denemarken en Finland - de strijd aangaan om de eindzege. Het is nog niet duidelijk wie er wordt geselecteerd, maar Christina Berg-Overgaard hoopt dat ze een van de gelukkigen zal zijn die de kans krijgt.

"Het zou fantastisch zijn om daadwerkelijk voor een groot publiek te kunnen strijden om te laten zien wat een hoge klasse het is en wat een oorlog er wordt gevoerd over de ranglijst, zelfs tussen ons met een handicap", zegt Christina Berg-Overgaard.

Op 28 oktober 2011 vond het ongeval plaats

Christina wordt deze zomer 50 en kijkt terug op een paardenleven dat al begint als ze als klein meisje haar eerste Gotlandpony krijgt. Maar ze kijkt ook terug op een paardenleven dat ruim acht jaar geleden, op een noodlottige namiddag drastisch veranderde.

Op 28 oktober 2011 vond het ongeval plaats. Christina krijgt bezoek van haar Deense trainer Henrik Johansen en wil op haar paard stappen, een vijfjarig paard met een schofthoogte van 190 centimeter. Het krukje is niet hoog genoeg, Christina klimt op het hek en legt haar rechterbeen over de rug van het paard.

Het paard blijft goed staan, maar verplaatst een van zijn voorbenen een beetje.

"Omdat hij onder training was en moest leren om stil te blijven staan, dacht ik dat het beter was om weer omlaag te springen en het opnieuw te doen", zegt Christina.

"Bevallen is niets vergeleken bij die pijn"

Toen gebeurde het. Christina zet haar been neer, die vervolgens verdraait. Haar knie springt uit de kom, haar dijbeen krijgt de vrije speelruimte en glijdt als een bijl door haar knie en onderbeen."

"Ik hoor nog steeds de klap in mijn hoofd. Ik zou willen dat ik was flauwgevallen toen ik op de ambulance wachtte, maar ik was de hele tijd bij bewustzijn. Bevallen is niets vergeleken bij die pijn", zegt ze. 

Het is maximale pech en de prognose ziet er niet best uit. Christina krijgt te horen dat ze nooit meer zelf zal kunnen lopen, niet eens met krukken. Misschien wel met een looprek. Paardrijden lijkt uitgesloten en ze krijgt het advies om trainer te worden.

"Alleen nog maar zitten en kijken naar het fantastische samenspel tussen paard en ruiter. Dat deed teveel pijn. Ik kon het me echt niet voorstellen", zegt Christina.

Het geluk is terug

Ze zit drie maanden in een rolstoel, vastberaden om op de een of andere manier weer terug in het zadel te komen. Een paar weken later zit ze op haar paard en stappen ze een rondje in de paardrijhal. Het geluk is terug.

"Het voelde als thuiskomen. Misschien niet het beste wat ik op dat moment kon doen, maar soms moet je vechten om verder te komen."

Als je vandaag terugkijkt op de tijd na het ongeluk, wat denk je dan?

"Dat ik het mentale gedeelte slecht heb verwerkt. Het duurde anderhalf jaar voordat ik toegaf dat ik een handicap heb. Ik dacht dat mijn been weer aan elkaar zou groeien, ik leefde in totale ontkenning. Maar ongeveer in dezelfde periode dat ik me de ernst van de zaak realiseerde, zag ik heel toevallig op de website van de paardensportvereniging dat er paardensport was voor gehandicapten. Ik wist eigenlijk helemaal niet wat parasport was."

Hoe gaat het nu met je been?

"Ik kan erop lopen, maar het niet buigen. Ik kan niet zwemmen, fietsen, op m'n hurken of knieën zitten. Ik val als ik mijn been draai. Ik moet twee uur eerder opstaan dan voorheen om mijn been op gang te krijgen, anders gaat alles als in slowmotion."

Parasport wordt Christina's retourticket naar een actief paardenleven. Ze las zich in, zorgde dat ze kennis opdeed en nam een besluit. Ze wordt pararuiter. Een zwaar proces gaat van start, met medisch getuigschrift en andere documenten voordat het tijd is om geclassificeerd te worden als parasporter.

"Een classificatie is niet iets leuks, alleen maar vervelende onderzoeken en pijn. Het deed ontzettend pijn toen mijn been getest zou worden en in elkaar gedrukt werd. De beoordeling wordt gedaan met behulp van een schaal van 1-5, waar 1 het ergste is. Er werd geconstateerd dat ik graad 5 heb, wat een handicap betekent die me voor minstens 15 procent beperkt."

Er ging een nieuwe wereld open. Christina Berg-Overgaard kan weer meedoen aan wedstrijden, op haar eigen voorwaarden. Ze leent de 18-jarige fokmerrie van haar moeder en slaagt erin zich te kwalificeren voor de Zweedse kampioenschappen 2014, waar ze direct een bronzen medaille pakt. De vreugde van het wedstrijdrijden raakt Christina als een blikseminslag.

In de winter van 2015 gaat de merrie met pensioen, Christina koopt de ruin Laredos Fyrste, die tegenwoordig haar beste vriend is op de wedstrijdbaan. Het team neemt in hetzelfde voorjaar deel aan de nationale teamkwalificaties en al gauw wachten zowel het nationale team als de nationale en internationale competities.

Er wordt zowel Zweeds kampioenschapsgoud behaald in 2015 als in 2018, drievoudig nationaal kampioenschapsgoud in 2016 en na een tussenjaar in 2017 en een rustig 2019, heeft Christina Berg-Overgaard zich weer volledig gefocust op de wedstrijden.

Ze is de beste Zweed in klasse 5, staat 18e op de wereldranglijst en staat op de lange lijst voor de Olympische Spelen in Tokio, die vanwege het coronavirus echter zijn uitgesteld tot 2021.

Nu hoopt ze dat in plaats daarvan zoals gepland mee kan doen aan het parakampioenschap in Strömsholm - en aan Uhips paradressuur in Falsterbo.